| فلک را جور بی‌اندازه گشتست | جهان را رسم و آیین تازه گشتست | |
| هَزار امروز هم‌آواز زاغ است | گل از بی‌رونقی‌ها خار باغ است | |
| نه خندان غنچه نه سرو از غم آزاد | نه گل خرم نه بلبل خاطرش شاد | |
| غم دیرینه گر در سینه داری | چه غم گر بادهٔ دیرینه داری | |
| دو چیز اندُه برد از خاطر تنگ | نی خوش نغمه و مرغ خوش‌آهنگ | |
| فلک را عادت دیرینه این است | که با آزادگان دائم به کین است |
چه شعر نابی